اشعار

ما را نـسـیــم پــرچــم تو زنده می کند            زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صبـاحی قنات اشک            این چشمه را ولی غـم تو زنده می کند

آه ای قتـیل اشک، نفس های مــرده را            شور تو، روضه و دم تو زنده می کند

ای خونبهای عشق، چه خوش گفت پیر ما:            اســلام را مـحــرم تو زنــده می کــنـد

ما با غــذای نــذریتــان رشـد کرده ایم            جـان را عطای حاتــم تو زنده می کند

آقا جســارت است، ولی داغ شیـعه را            انگـشـتر تو، خــاتــم تو زنــده می کند

بالای تــل هم آتش این قــوم خـفـته را            آن خــواهــر مُکــرّم تو زنــده می کند

این کشته فتاده به هامون حسین اوست           خود را به اسم اعـظـم تو زنده می کند

فردای محشر و غم و طوفان وتشنگی            مــا را امیــد زمــزم تو زنــده می کند

شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

حضرت عسگری از درد به خود می پیچد          زهـر از سینۀ آقا جگرش را میخواست

آسـمـانـی ست امـامـی که زمـین افـتـاده          آسمان جلوه ای از بال و پرش را میخواست

شعلۀ زهر که بد جور زمین گیرش کرد          به خدا که نفس مختصرش را میخواست

لحظـۀ آخر خود روضۀ عاشورا خواند          منبر خاک غـم چشم ترش را میخواست

تـه گـودال کـسـی روی زمـیـن افــتـاده          خنجر شمر گمانم که سرش را میخواست

دخـتـری دیـد که بالای سـرش نـامردی          آمـده بود و نگـیـن پـدرش را میخواست

گریه میكردم ولی با آن وضو می ساختم            داشـتـم بـا آبِ رویــم آبــرو می ســاخـتـم

گریه ام غسل طهارت بود زیـر سایه اش            فطرتم را از گناهان شست و شو می ساختم

باید این مِی های جاری را گرفت و جمع كرد            كوزه گر گر می شدم حتماً سبو می ساختم

می گـرفـتم بیـشـتـر زآن چه تـوقع داشـتم            تا خودم را با كریمان روبه رو می ساختم

پیرهن مشكی تنم كردم ولی با نـخ نخـش            ناقـصی های دل خود را رفـو می ساخـتم

من رسول تُركم و روزی شوم قربانی ش            چه سحـرها در خـیـالـم آرزو می ساختم

امتحان كردم خودم روزی نمیگفتم حسین            از شبـش تا صبـح با آهِ گــلـو می سـاختم

عمر من طی شد میان سوختن یا سـاختن            با لبش می سوخـتم با زلف او می سـاختم

زخم گلوی حسین چـشمه خـون خداست            خون خدا را فقط ذات خدا خون بهاست

آن که ز خـون گـلو داده به قـرآن حیـات            کشتهٔ او را اگر کشته بخـوانی خطاست

مصحف آیات نور پیکر صد چاک اوست            آیـنـۀ حُـسـن او آن سـر از تـن جـداست

مـا هـمـه ذریّــه ایـم سـلـسـلـه عـشـق را            طینت ما شعـله ای از عـطش کـربلاست

شیعه ز بـاران اشک می کند ایجاد سـیل            شیعه به دریای خون طالب خون خداست

شـیـعه حـیـات ابـد از دم شـمـشیـر یافت            شیعه به اوج عـطش تـشنهٔ جـام بلاست

شور که شد با شعور،  شور حسینی شود            گـریهٔ با معـرفـت، معـرفـت کـبـریاست

بزم وصال حـسین در دل دریـای خـون            سیر عروج حسین از سر نی تا خداست

زخـم جـوانان او خـنـدهٔ فـتح است و بس            خون علی اصغرش خون همه انـبیاست

هر نی نـیـزار عـشق فـاش نـدا می دهـد            هرکه حسینی بود، رگ رگ او نینواست

گـریه "میثم" خورد آب ز خـون حـسین            فـانی معـراج خون، سـاقی بـزم بـقاست

تمام عمر نهــم سر به خاک این درگــاه            که لحظه ای تو کنی زیر پای خویش نگاه

به دامنت ز ازل چنگ من گـره خورده            بر آن مبـاش که دست مــرا کنی کــوتاه

تو و کشیدن دامن ز دست من؟ هیهـات!           من و جــدایی از این آستــان؟ معـاذ الله 

اگــر تـمــام زمیـن را نـهـنـد بـر دستــم            گر از سپـهـر به جـنـگـم بیـاورند سپــاه 

نه دست می کـشـم از دامن مـحـبّـت تـو            نه رو نهم به درِ دیگری از این درگــاه

سفیــد رو چو تو نـشـنـیده و ندیده کسی            که روی خویش نهد، بر روی غلام سیاه

رسد چو نغمۀ قـرآن به گوش، در چشمم            سرت به نوک سنان، جلوه می کند ناگاه  

چهــارده سده بگــذشتــه و هنــوز هنوز           دلِ شـکـسـتـۀ ما با ســرت بُود هــمـراه

به زیر کعب نی و تــازیــانه، عترت تو           به قلب خـصم نهــادند، حســرت یک آه

به غیر باب عنایات و رحمت و کـرمت            کجــا به "میثم" آلــوده می دهنـد پــنــاه؟

عــاشـق درد همــان درد بود درمــانش            زخــم گــردد پر پــرواز هُـمـای جـانش

نازم آن خانه به دوشی که پس از طیّ طریق            تیغ عشق تو کند در یَـم خـون، مهمانش

روح عاشق که عروجش گذرد از ملکوت            مرغ عشق است و بود لانۀ تن زندانش

این حسین است، حسین است، حسین است، حسین            که به تــوحیــد دهد روح، تن عـریـانش

سینۀ بحــر کشد شعـلـه به یــاد عطشش            بــر دل آب بُــود، داغِ لـبِ عـطـشـانـش

اوست آن قاری قرآن که پس از بوسۀ وحی            بوسۀ چــوب بُود، اجــر لب و دنــدانش

روز محشر که غضب از همه سو موج زند            رحمت واسعــه، جـاری بُود از دامانش

پای میــزان چو کمــر بهر شفاعت بندد            نبــرد قاتــل او هـم طمــع از احســانش

رحمت و عفو دو قطره بُود از خون گلو            وسعت حشر بُود، گـوشه ای از میدانش

آن چنان سینه سپـر کرد و مقــاوم استاد            که به هم خورد گره، زخم تن از پیکانش

گشت قربانی و هفـتاد و دو قــربانی داد            جان ما، جان همه خلق جهان، قربانش!

پر ز آیات شد آن مصحف زهرا "میثم"!            بس که با تیــر نوشـتـنـد به تن، قــرآنش

لطف حسیــن ما را تـنـهــا نمی‌گــذارد            گر خـلـق وا گــذارد، او وا نمی‌گـذارد

او کشتی نجات و کـشتی شکسته ماییم            مولا به کــام غــرقاب ما را نمی‌گذارد

هَل مِن مُعـیـن او را باید جــواب دادن            شیــعــه امــام خود را تنها نمی‌گــذارد

زهرا به دوستانش قول بهشت داده است            بر روی گفتۀ خویش او پــا نمی‌گـذارد

ما و فـسـرده حــالی مــولا نمی‌پـسـندد            مسکین و دست خــالی مولا نمی‌گذارد

از بس گناهکــاریم ما مستحــق نـاریم            باید که سوخت ما را زهـرا نمی‌گذارد

ﮐﻌﺒﻪ ﯾﮏ ﺯﻣﺰﻡ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﺩ            ﭼﺸﻢ ﻋﺸّﺎﻕ ﺗﻮ ﻧﺎﺯﻡ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺯﻣــﺰﻡ ﺩﺍﺭﺩ

ﻫﺮﮐﺠﺎ ﻣﻠﮏ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﺣﺴﯿّﻨﯿﻪ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ            ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ ﺷــﻮﺭ ﻣﺤــﺮّﻡ ﺩﺍﺭﺩ

ﻧﻪ ﻣﺤـﺮّﻡ ﻧﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﻠﮑـﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺭﮤ ﺳﺎﻝ            ﮐﻌﺒــﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﻏـﻤـﺖ ﺟــﺎﻣــﮥ ﻣـﺎﺗــﻢ ﺩﺍﺭﺩ

ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺧـﺪﺍ، ﮔــﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﺗﻮ ﺁﺩﻡ            ﺍﺷــﮏ، ﺍﺭﺛــﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺫﺭّﯾــﮥ ﺁﺩﻡ ﺩﺍﺭﺩ

ﻧﺎﺯﻡ ﺁﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ            ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﺧــﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋـﺎﻟــﻢ ﺩﺍﺭﺩ

ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺗﻮ ﺑﺴﮑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﯿﻦ            ﺟــﺎﯼ ﺩﺭ ﭼﺸــﻢ ﺭﺳــﻮﻻ‌ﻥ ﻣﮑــﺮّﻡ ﺩﺍﺭﺩ

ﺟﮕـﺮﻡ ﺯﺧﻤﯽ ﺁﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﺯﺧــﻢ ﺑﺪﻧﺶ            ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺩﮔﺮ ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﻣﺮﺣـﻢ ﺩﺍﺭﺩ

ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﺧﺎﻣـﻮﺵ            ﻫﺮﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﮤ ﺧﻮﺩ ﯾﮏ ﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﯾﻢ ﺩﺍﺭﺩ

ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ ﻧﻔﺮﻭﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ            ﻫﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﻮﻩ ﺯ ﻧﺨﻞ ﺗﺮ «ﻣﯿﺜﻢ» ﺩﺍﺭﺩ

آتش عشق تو گر نیست کسی ایمن نیست            بی عنایات شما خضر شدن ممکن نیست

مؤمن آن است که عشق تو به دل دارد وبس            هرکسی نیست گدای در تو مؤمن نیست

قدر این اشک و دل سوخته را میـدانـیم             شیعه هرگز به امانات شما خـائن نیست

تو ضمانت نکنی در شب قبـرم چه کنم؟            بار عصیان مرا جز تو کسی ضامن نیست

همه در پــای مصیـبـات شـمـا میـسوزند           درحسینیه دگر صحبت اِنس و جن نیست

سرِ هـر مــأذنه فــریاد کـشـیـدیـم حسیـن           تا بــدانند فقط عشق تو در بــاطن نیست

بار یک عمر گنــاه است که باخود دارم           "قد اتاک" ای که بغیر تو کسی محسن نیست

آبِ دریا، شِنِ صحرا همه گــریان تـوأند           ارزش منکر اشک تو به قدر شِن نیست

به خدا لحظه ای از زندگی اش خیر ندید           هر کسی در سرِ بازار شما ساکن نیست

کربلا جای خودش صحن رضا جای خودش           لــذتی مثــل نــمــاز حــرم ثــامن نیـست

آه اربــاب چــرا اهل حــرم میــلــرزنـد؟           خیـمـۀ ســوخـته بهر حرمت ایمن نیست

شکرحق روی سرم سایه سرخ علم است

تا قیــامت بزنم نــالـه برای تو کــم است

باده های ناب معمولا به ســاغــر نیـستند            چون که با هر ساغری شاناً برابر نیستند

بوی جنّت میدهد هرکس به روضه میرود            واقعا بیچــاره آنانکــه مـعـطــر نیـسـتـند

روز محشر سخت گـریانند در پیش خدا            چشمهایی که میـان روضه ها تر نیستند

ارزش این گریه ها محشر مشخص میشود            اهل روضه روز محشر کور یا کر نیستند

گریه کن های تو اصحاب امــام صادقـند            با حساب این روایت کم ز قـنـبـر نیستند

من به هرجایی رسیدم از حسینی بودن است            بی تــوســل مشکــلات ما میــسّر نیستند

هفت شهر عشق را با نوکـری گشتیم ما            در خم یک کوچه اند آنانکه نوکر نیستند

منکران! گر دلبر ما قبله حاجـات نیست            پس چرا مردم دخیل باب دیگـر نیستند؟

داغ تو نگذاشت فکر غصه های خود کنم            نوکــرانت تا تو را دارند مضطر نیستند

منبر از ارکان اصلی تمام روضه هاست            بـاختند آنانکه خیــلی اهل منـبـر نـیـستند

لال است آن زبــان که نگوید ثنـای تو            کور است دیـده ای که ببیند ســوای تو

رحمت به روح "صائب" شیرین سخن که گفت:            (عالم پر است از تو و خالی است جای تو)

از آن سری، که پای گذاری به چشم ما            ای چشم جبــرئیل امین! جــای پای تو

هر شب، دلم مسافر سرداب سامره ست            همچون کبوتری که پَرَد در هـوای تو

شب های جمعه ناحیــه خــوانند انبـیـا            در صحــن سیّــدالشّهــدا با صــدای تو

ای کاش در کنار حرم، صبح جمعه ای            تو بر حسین گــریه کــنی، ما برای تو

هر نیمه شب که بهر ظهورت، دعا کنی           آمین فــاطمه است، جــواب دعــای تو

دارنــد التمــاس دعــا از تــو دوستــان           هر لحـظـه در زیــارت کــرببــلای تو

بگذار ما به جــای تو گـرییم بر حسین            تبدیل تا به خون نشود، اشــک های تو

"میثم" اگر به کعبه بود، لحظــۀ ظهور           زیبد کند هــزار سر و جــان فــدای تو

کــاش تا خیـمۀ سبــزت برسد فــریــادم            "من از آن روز که در بند تــوأم آزادم"

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم            دل به یک یــوسف گـمـگـشتۀ زیبا دادم

باز من مــانــدم و پــروندۀ امـضـا نشده            کــاش با یک نـظـر لطف کـنـی دلـشادم

شدم آن تیر که در چله ای از وسوسه هاست            شده ام صیــد و گـنـاهـان جهـان صیادم

عـافـیـت در دل من راه بـصـیرت بسته            شد هوس جای تو موعود من و میعـادم

در دلــم ذوق گـنـاه و به لبم نام شماست            بنده ای بی صفت و هر چه که بـادا بادم

تشنۀ روی توأم رفع عطـش می خواهم            گـفـتــم از تـشـنـگـی و یاد لبــی افتــادم

بعد یک عمر حسین است فقط ذکـر لبم            "چه کنم حــرف دگــر یاد نداد استــادم"

بُــوَد آیا که دَرِ میــکــده را بـگـشـایـیــد            بر من مست که یک نــوکر هیئت زادم

نــام تو حــرز نجــات است مبــادا برود           در ســرازیــری قبــر اسم شما از یــادم

جــان ارباب بیا تــوبــۀ من را بــپــذیــر           او که شد گریه کنش نوح و مسیح و آدم

هركه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست            هركه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست

من اویسم قـسـمـتم انگــار دیــدارت نشد           از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست

گشتم و گفتند بر این روضه ها سر می زنی            بانیِ این اشكها جز چَشمِ صاحب خانه نیست

من حسینی زاده ام از شیر و اشكِ مادرم           سینه ام با آتشِ عشقِ شما بیگــانه نیست

باز هم مــوی شما با نــاله ها آشـفـته شد           كارِ گیسوی پـریشانِ شمـا با شانه نیست

مثلِ زن های پـســر از دست داده آمدیم            خانۀ چَشمانِ ما از سیل جز ویرانه نیست

بس كه امشب گل به غم های یتیمت ریختیم            آه دیگر لاله ای در گوشۀ گـلخانه نیست

روزی هزار بار که شکــر خــدا کنیم            شــایــد که حـق آمــدنش را ادا کـنـیـم

شب های ماتـم آمده باید که خویش را            آمــاده از بــرای دو مــاهِ عــزا کـنـیـم

امسال هم بدون تو سـر زد هلال غــم            کی با رخ تو دیده به این مــاه وا کنیم

ما عهد کرده ایم، به هر بزم روضه ای            اول برای روز ظـهــورت دعــا کـنیم

صـاحب عــزا بیـا که به اذن نگــاه تو            در سیــنــه بــاز خیمه مــاتــم بپـا کنیم

دستی بده که سینه زن نــوحـه ها شود            اشکی بده که خرجی این دیـده ها کنیم

شــاگــرد مـکـتـب شــهــدا و ولایـتـیـم            هـیـهات اگر که بیرقـتـان را رها کنیم

یک روز میرسد که همه در جـوار تو            عــزم زیــارت نـجـف و کــربلا کنـیم

یا این دل شکـسـتـه ما را صبــور کـن             یا لااقــل به خاطــر زیـنـب ظهور کن

دیگـر بتــاب از افــق مــکــه مــاه من             این جاده های شب زده را غرق نور کن

با ذوالـفـقـار حـضرت مــولا بیا و بعد             دل های شیعه را پُـر حس غــرور کن

امشب بیا تو روضه بخـوانی برای ما             امشب بساط گــریه ما را تو جـور کن

یا چند صفحه مقتل کرب و بلا بخوان             یا خاطــرات عمه خود را مــرور کن

هم از وفــای ساقی لب تشنگــان بگـو             هم یادی از مصیبت ســرخ تنــور کن

با کــوله بار غــربت و انـدوه خود بیا             از کوچه های سینه زنی مان عبور کن

سینه زدن فقط و فـقط این كـمـال نیست            مقصود نوكری كه فقط عشق و حال نیست

سیـنـه زنی كه سـیـنـه زن واقـعــی بـود            نسبت به هیأتش به دمی بی خیـال نیست

بیچاره است هر که در این راه مثل من            در فـكــر بــاز كردن راه وصـال نیست

یك روز مست مست و دو صد هفته بی خیال            این راه و رسم عاشقی و اعـتـدال نیست

آنـكـس كه عــاشـق رخ مـاه حجــاز شد            در گیر و دار روز و شب و ماه و سال نیست

قــدر نفس كـشـیـدن در روضـه را بدان            زیرا دگـر برای زیــارت مجــال نیست

آنكــس كه اكـتـفـا به ظــواهر كـند بدان            فهمش فراتر از سخن خـد و خال نیست

دنـبـال عشق و عــاشقی بی بهـانه باش           زیرا برای عـشـق حـقـیـقی زوال نیست

آری كسی كه دل بـنـهـد در كـف نگــار           دیگر وصــال یار برایش مـحــال نیست

این آخــرین كــلام من دل شكـسته است           می خوردن از كف همه بهرت حلال نیست

یــارا بیــا كه بی تــو دلــم تـنــگ آمــده           جز دوری ات به سینه خسته ملال نیست

 از هجــر تو طبیعت مـا گریه می کند            چشــم تمــام آیــنـه ها گــریــه می کـند

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند

پای سه ساله‌ای که پر تاول آمده است            دارد به سوز اشک و دعا گریه می کند

در علقمه به خاطر تو مشک پاره ای            دارد کنــار دست جــدا گــریه می کـند

گودال سرخ روز عطش نعره می کشد           از روضه های خون خدا گریه می کند

ای هـمـنـشـیـن غــربت پـنـهـانـی دلــم             بشـنـو کمی ز شــرح پــریشــانــی دلم

یک عمر غربت است جدا بودن از شما             رحــمــی نما به نــالــهٔ طــولانی دلــم

چندین سحر به عشق تو شد پهن سفره ام             امــا نـیــامــدی تو به مـهـمـانــی دلــم

هر بــار نامه عـمـلــم کــرده ام مرور             خـجـلـت کـشـیـده ام ز مسـلمــانی دلـم

دستم اگــر به خــاک کف پای تو رسد             با آبــرو شــود گِــل رحــمــانــی دلــم

آشـفـتـگـیِ این دل ما بی دلیــل نیـست             دستــانِ مــادر تــو شــده بــانــی دلــم

یادش بخیــر پیـر خــرابــات معــرفت             مـحـبــوب تو، نگــار جــمـارانــی دلم

حقا که خالی است به میخـانه جای آن             همنــالــه های ذکــر حسین جانی دلــم

آقا حــلال کن تو اگــر کــم گــذاشـتــم             اشــکــم بــود گــواه پــشــیـمـانی دلــم

شکر خــدا که آخــر سفــره حـواله شد            کــارم به دست یــار خــراســانی دلــم

یا ایهــا العــزیز کــم مـا را قبــول کن

این گـریه ها و سینه زدن ها قبول کن

دلبــرم یــوسف زهــراست خدا می داند            یــادش آرامش دل هــاست خدا می داند

علت غـیـبـت او هست گــنــاه من و تــو            خـون جگــر از گنه ماست خدا می داند

بر عطا و کـرمش جن و ملک محتاجند            از دمش زنــده مسیـحاست خدا می داند

خاک زیر قدمش سرمه چشم ملک است            خیمه اش جنت الاعـلاست خدا می داند

همه دنبال زر و سیــم و گــرفتــار دلند            پــسر فــاطــمه تـنهــاست خــدا می داند

آری اعمال من و توست حجاب من و تو            ور نه آن چهره هــویداست خدا می داند

از همه بیشتر آن کس که بود منتظـرش            مادرش حضرت زهراست خدا می داند

هر کجا روضه عباس بخوانی بی شک            یــوسف فــاطــمه آنجـاست خدا می داند

آن مصیبت که کند گریه برایش شب و روز           روضـۀ زینـب کـبــراست خــدا می داند

چندی به انتظار تو حـسـرت كشیده ایم            دور از تو بر کرانۀ غــم ها رسیده ایم

هفته به هفته می گــذرد بی حضور تو           از جمعه های بی تو كه خیری ندیده ایم

پـیــدا نـمـی كــنی زِ دل مــا فـقـیــر تر           از ما عیادتی، كه دل از كف رهیده ایم

صد شكـر در تــلاطــم امــاج معصیت           در ساحل قنــوت تو سُـكـنـی گزیده ایم

قسمت نشد كه حــاجیِ بیت خـدا شویم            شكــر خــدا به مجــلس آقــا رسیـده ایم

بسیار روضه از غم  ارباب خوانده اند           امــا هـنــوز كــربــبــلا را نــدیــده ایم